Parmak Emme

Çocuklar küçük yaşta parmak emme, dil itme, dudak emme ve ağız solunumu gibi birtakım alışkanlıklara sahip olabilir. Bu tip problemler yaşa ve bu alışkanlıkların uygulanma sıklığına göre diş, çene ve yüz gelişimini olumsuz etkileyebilirler. Parmak emme refleksi bebeklik döneminde gayet normaldir. Genellikle 2-4 yaşları arasında ön dişlerin sürmesinin tamamlanmasıyla kendiliğinden bırakılır. Ancak eğer çocuk bu yaşlarda alışkanlığı bırakamaz ve sürdürmeye devam ederse, bu sadece çenelerin  gelişiminin olumsuz etkilenmesine değil, ayrıca üst dişlerin öne, alt dişlerin geriye doğru hareketine ve alt-üst dişlerin arasının açılmasına yol açar. Bu durum açık kapanış dediğimiz üst dişlerin alt dişlerin üzerini örtemediği ortodontik probleme neden olur. Bu sorun çocukların bazı harfleri düzgün söyleyememesi, dilin konuşma esnasında dişlerin arasından çıkması ve düzgün ısırma yapamamasına yol açar. 

Ağız solunumu, burundan nefes alma güçlüğü sebebiyle ağzın devamlı açık olmasına bağlı olarak devamlı ağız solunumu yapılması durumudur. Bu dil ve yüz kaslarının anormal kas aktivitesine, çene ve yüz gelişiminin olumsuz etkilenmesine yol açar. Ağız solunumu burun nefes yolunun kapalı olması nedeniyle alışkanlık olarak başlar ama eğer düzeltilemezse tedavi edilmesi zor olan bir alışkanlığa sebep olur. Bu nedenle bu problemlerin tedavisinde erken teşhis oldukça önemlidir.

Alışkanlık kırıcı apareyler ( parmak emme- dil itme) 

Bu apareyler parmak emme veya dil emme alışkanlığı olan çocuğun, parmağını emmesini ve dilinin dişler arasından çıkmasını önleyecek tarzdadır. Bu apareylerin kullanımı başlangıçta zordur çünkü çocuk hemen bu alışkanlığı bırakmak istemez. Ama zamanla bu apareye uyum sağlayacaktır. 

Damak bölgesinde yer alan metal kafes hem parmağın emilmesine hem de dilin dişler arasından çıkmasına engel olacaktır.